Τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα ή μάλλον ήταν κόκκινα όταν μου τα έδωσε. Περνούσαν οι μέρες τα πότιζα, τα φρόντιζα αλλά μαράθηκαν δεν σου λέω ψέματα, τα φρόντιζα! Κάθε πρωί όταν ξυπνούσα τα κοίταζα και τα καμάρωνα ήταν φρέσκα, λαμπερά, κατακόκκινα. Μύριζαν υπέροχα και είχαν δώσει μια ευωδιά σε όλο το σπίτι. Σαν να ήταν άνοιξη. Όταν τα κοιτούσα ένιωθα ότι είναι δίπλα μου γι αυτό τα φρόντιζα. Μου θύμιζαν πολλά. Τα λουλούδια χαμογελάνε λένε κάποιοι, το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ χαμογελούσα όταν τα κοίταζα. Όσες μέρες όμως και αν τα φρόντιζα αυτά στο τέλος μαράθηκαν. Σταμάτησα πλέον να κοιτάω μέσα τους. Όταν μαράθηκαν ήταν για μένα σα να πέθαναν και έκλαψα γι αυτά! Νόμιζα ότι θα ζήσουν για πάντα, λάθος νόμιζα απ’ ό,τι φαίνεται.
Τα πήρα από το βάζο και τα πέταξα δεν μπορούσα να τα βλέπω έτσι μαραμένα, έχασαν τη λάμψη τους, έχασαν την ομορφιά τους. Περνούσα από ανθοπωλεία και έβλεπα διάφορα κόκκινα τριαντάφυλλα δεν ήταν όμως σαν τα δικά μου. Τα δικά μου ήταν δέκα και μου τα είχε χαρίσει, γι αυτό είχαν τη δική τους σημασία. Μπορεί να μαράθηκαν, στην σκέψη μου όμως θα παραμένουν πάντα τα ίδια.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ
Είχα αρχίσει να γράφω ένα κείμενο για τη μοναξιά. Έσβηνα έγραφα έσβηνα έγραφα. Συνέχεια αυτό γινόταν. Μάταια όλα. Πως μπορείς να δώσεις ορισμό σε ένα τέτοιο θέμα. Πώς μπορείς να βάλεις τη μοναξιά σε πλαίσιο; Δεν μπορείς, τουλάχιστον αυτό συνειδητοποίησα… Μόνος του είναι κάποιος που δεν έχει οικογένεια, μόνος του είναι αυτός που δεν έχει φίλους ή αυτός που δεν έχει κάποιον για να μιλήσει, αυτός που τρώει μόνος του ή αυτός που κοιτάει το παράθυρο του, βλέπει τον ήλιο και δεν έχει διάθεση να πάει μια βόλτα. Όμως, μόνος είναι και εκείνος που περιστοιχίζετε από πολλούς ανθρώπους που μιλάει με όλους αλλά δεν επικοινωνεί με κανέναν. Έχεις βρεθεί ποτέ σε μια παρέα που όλοι μιλάτε την ίδια γλώσσα αλλά με κανέναν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις;; Όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους έχουν νιώσει μοναξιά το θέμα όμως είναι με ποιο τρόπο την αντιμετωπίζει ο καθένας. Περπατούσα στο δρόμο γύρω μου, όλοι απορροφημένοι στις σκέψεις τους. Παρατήρησα ένα κοριτσάκι που έκλαιγε κοιτώντας τα φανάρια, δίπλα της περνούσαν άνθρωποι που απλά την αγνοούσαν ενώ άκουγαν το κλάμα της αλήθεια το άκουγαν!! Σταμάτησα και τη ρώτησα γιατί κλαίει δεν απαντούσε απλά με κοιτούσε. Τη μια με απορία και την άλλη με φόβο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Της είπα αυθόρμητα <<Θες μία καραμέλα;>> Αμέσως κούνησε το κεφάλι της, χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της για να την πάρει . Της έδωσα όλο το κουτάκι μπορεί να ακούγεται γελοίο αλλά χάρηκε. Ήμουν περήφανη που σταμάτησε να κλαίει. Δε μου είχε λυθεί η απορία όμως γιατί έκλαιγε και κυρίως γιατί κοιτούσε τα φανάρια μάλλον δε θα μάθω ποτέ. Ίσως ένιωθε μοναξιά ίσως απλά ήθελε να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων ή ίσως δεν υπήρχε κανένας λόγος για να κλάψει. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο το κοριτσάκι στα φανάρια σταμάτησε να κλαίει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ
Όλα μοιάζουν έρημα. Το μόνο που υπάρχει είναι πόνος. Πόνος πόνος. Αναρωτιέμαι ο Θεός με ποιο κριτήριο επιλέγει τον άνθρωπο που θα πονέσει; Τον είδα… Πονούσε και όμως έλεγε, θα με βοηθήσει ο Θεός, δε γίνεται θα αντέξω… Προσευχόταν… Δεν πίστευε πριν, τώρα όμως πιστεύει ή μάλλον, έχει την ανάγκη να πιστεύει… Η κατάσταση του χειροτέρευε... Πώς αλλάζει ένας άνθρωπος, ο πιο δυνατός γίνεται αδύναμος… Τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που τον κυνηγάνε… Να ζήσω, μόνο να ζήσω τίποτα άλλο και τα παιδιά μου!!!... Τα παιδιά μου… Είχα ένα όνειρο να παίξω φλογέρα πες μου θα προλάβω, πες μου, πες μου… Η όψη του έμοιαζε τρομακτική, στα χέρια είχε μελανιές σαν εγκαύματα, το πρόσωπο του είχε πρηστεί, τα πόδια του αδύνατα… Δεν ήθελε όμως, περήφανος και αγέρωχος μην τον δει κανείς έτσι... Να θυμάστε τον παλιό μου εαυτό, έλεγε… Καλύτερα μόνος παρά με τον οίκτο και τη συμπόνια… Μόνος μόνος ….
Περπατούσα στους διαδρόμους βλέποντας κόσμο δακρυσμένο…. Πόσοι άνθρωποι και ακόμη πόσοι… ΓΙΑΤΙ … Γιατί τόση δυστυχία… Η ζωή αλλάζει μου έλεγαν. Δεν το πίστευα… τώρα όμως το είδα… Δεν τον άκουσα, πήγα για μένα είναι πάντα ο ίδιος... Χαμογελούσα, μόνο χαμογελούσα, τι να έκανα; Πες μου εσύ, τι θα έκανες… Έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου, δεν ήξερα, δεν περίμενα, δεν μπορούσα καν να φανταστώ…. Τον αγαπούσα τόσο και ήμουν ανήμπορη όχι μόνο εγώ όλοι… Χαμογελούσα από αμηχανία από πόνο… Δεν ήθελα να καταλάβει… Μέσα μου έκλαιγα….
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ
Τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα ή μάλλον ήταν κόκκινα όταν μου τα έδωσε. Περνούσαν οι μέρες τα πότιζα, τα φρόντιζα αλλά μαράθηκαν δεν σου λέω ψέματα, τα φρόντιζα! Κάθε πρωί όταν ξυπνούσα τα κοίταζα και τα καμάρωνα ήταν φρέσκα, λαμπερά, κατακόκκινα. Μύριζαν υπέροχα και είχαν δώσει μια ευωδιά σε όλο το σπίτι. Σαν να ήταν άνοιξη. Όταν τα κοιτούσα ένιωθα ότι είναι δίπλα μου γι αυτό τα φρόντιζα. Μου θύμιζαν πολλά. Τα λουλούδια χαμογελάνε λένε κάποιοι, το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ χαμογελούσα όταν τα κοίταζα. Όσες μέρες όμως και αν τα φρόντιζα αυτά στο τέλος μαράθηκαν. Σταμάτησα πλέον να κοιτάω μέσα τους. Όταν μαράθηκαν ήταν για μένα σα να πέθαναν και έκλαψα γι αυτά! Νόμιζα ότι θα ζήσουν για πάντα, λάθος νόμιζα απ’ ό,τι φαίνεται.
