Οι νότες της ζωής

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θα θελα να υπήρχε μουσική στη ζωή μου...Τι εννοώ με αυτό; Στις ταινίες όταν ένας ήρωας περπατάει μόνος του στο δρόμο και περιστοιχίζεται από κόσμο πάντα υπάρχει μια μουσική υπόκρουση...όταν γελάει, όταν χωρίζει, όταν κλαίει, όταν περπατάει στην παραλία, πάντα ακούγεται μουσική ανάλογα την διάθεση του. Έτσι και εγώ θα ήθελα σε κάθε στιγμή της ζωής μου να υπάρχει μουσική και ίσως και αυτός που βάζει τη μουσική...

Σαν να ήμουν στον παράδεισο

Το κρεβάτι κουνούσε, οι τοίχοι στριφογύριζαν, η κορνίζα με τη φωτογραφία της οικογένειας έπεσε και έσπασε... Φοβήθηκα, κρύφτηκα στο πάπλωμα και κουκουλώθηκα. Ξαφνικά κοίταξα το ταβάνι και υπήρχε μια ρωγμή, απο εκέι έπεφτε αδιάκοπα χρυσόσκονη που με περιέλουζε. Είδα μία σκιά, ¨Ποίος είναι εκεί;'' φώναξα. Η ρωγμή μεγάλωνε και έπεφτε όλο και περισσότερη χρυσόσκονη. Άξαφνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι όπως ήμουν, νιώθω να ανασηκώνομαι, σαν να πετάω και να κατευθύνομαι προς το ταβάνι, προς τη χρυσόσκονη η οποία έπεφτε λίγο πιο αργά. Βγήκα από το σπίτι. Η μάλλον πετούσα έξω από αυτό. Χιλιάδες αστέρια έβλεπα να με προσπερνούν και να τα προσπερνάω. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν. Ειλικρινά, ένοιωθα λες και έβλεπα ένα όνειρο... όνειρο μαγικό και ταυτόχρονα παράξενο... τα αστέρια έλαμπαν, δεν τα ΄χα δει πιο φωτεινά, ίσως επειδή δεν τα είχα δει ποτέ απο τόσο κοντά. Καθώς πετούσα, πάνω και κάτω από τα αστέρια και τα σύννεφα, μου έπιασαν το χέρι δύο άνθρωποι. Στην αρχή δεν έβλεπα καθαρά, σιγά σιγά όμως γινόντουσαν πιο ξεκάθαρες οι φυσιογνωμίες τους. Τους ήξερα και μάλιστα πολύ καλά, ο ένας από τη μία και ο άλλος απ την άλλη, μου χαμογελούσαν αδιάκοπα και μου 'δειχναν το δρόμο... Ένιωθα στον παράδεισο, αλλά πώς γίνεται να 'μαι στον παράδεισο; Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικά και ταυτόχρονα να απολαύσω το μαγευτικό θέαμα. Οι διπλανοί μου, άνθρωποι οικείοι, άνθρωποι που με είχαν μεγαλώσει, με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Μα πως γίνεται να είμαι μαζί τους στον ουρανό, με τα υπέροχα μεγάλα αστέρια και τη βροχή από χρυσόσκονη; αφού αυτοί οι άνθρωποι ήταν νεκροί...

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑ....

Γελούσαμε, τραγουδούσαμε, λέγαμε ιστορίες από το παρελθόν και ξαφνικά μου λέει...."Μακάρι η κόρη μου να σου έμοιαζε"... Χαμογέλασα γλυκά και δεν είπα τίποτα... Αν ήξερα τι θα επακολουθούσε θα του απαντούσα.."Μακάρι, εγώ η ίδια, να σου έμοιαζα έστω και λίγο".. Ναί, τώρα που το σκέφτομαι αυτό θα απαντούσα αλλά τώρα δεν μπορώ να του το πώ αφού δεν μπορώ καν να τον ξαναδώ...