Το κορίτσι στο φανάρι

Είχα αρχίσει να γράφω ένα κείμενο για τη μοναξιά. Έσβηνα έγραφα έσβηνα έγραφα. Συνέχεια αυτό γινόταν. Μάταια όλα. Πως μπορείς να δώσεις ορισμό σε ένα τέτοιο θέμα. Πώς μπορείς να βάλεις τη μοναξιά σε πλαίσιο; Δεν μπορείς, τουλάχιστον αυτό συνειδητοποίησα… Μόνος του είναι κάποιος που δεν έχει οικογένεια, μόνος του είναι αυτός που δεν έχει φίλους ή αυτός που δεν έχει κάποιον για να μιλήσει, αυτός που τρώει μόνος του ή αυτός που κοιτάει το παράθυρο του, βλέπει τον ήλιο και δεν έχει διάθεση να πάει μια βόλτα. Όμως, μόνος είναι και εκείνος που περιστοιχίζετε από πολλούς ανθρώπους που μιλάει με όλους αλλά δεν επικοινωνεί με κανέναν. Έχεις βρεθεί ποτέ σε μια παρέα που όλοι μιλάτε την ίδια γλώσσα αλλά με κανέναν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις;; Όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους έχουν νιώσει μοναξιά το θέμα όμως είναι με ποιο τρόπο την αντιμετωπίζει ο καθένας. Περπατούσα στο δρόμο γύρω μου, όλοι απορροφημένοι στις σκέψεις τους. Παρατήρησα ένα κοριτσάκι που έκλαιγε κοιτώντας τα φανάρια, δίπλα της περνούσαν άνθρωποι που απλά την αγνοούσαν ενώ άκουγαν το κλάμα της αλήθεια το άκουγαν!! Σταμάτησα και τη ρώτησα γιατί κλαίει δεν απαντούσε απλά με κοιτούσε. Τη μια με απορία και την άλλη με φόβο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Της είπα αυθόρμητα <<Θες μία καραμέλα;>> Αμέσως κούνησε το κεφάλι της, χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της για να την πάρει . Της έδωσα όλο το κουτάκι μπορεί να ακούγεται γελοίο αλλά χάρηκε. Ήμουν περήφανη που σταμάτησε να κλαίει. Δε μου είχε λυθεί η απορία όμως γιατί έκλαιγε και κυρίως γιατί κοιτούσε τα φανάρια μάλλον δε θα μάθω ποτέ. Ίσως ένιωθε μοναξιά ίσως απλά ήθελε να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων ή ίσως δεν υπήρχε κανένας λόγος για να κλάψει. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο το κοριτσάκι στα φανάρια σταμάτησε να κλαίει.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ