Το κρεβάτι κουνούσε, οι τοίχοι στριφογύριζαν, η κορνίζα με τη φωτογραφία της οικογένειας έπεσε και έσπασε... Φοβήθηκα, κρύφτηκα στο πάπλωμα και κουκουλώθηκα. Ξαφνικά κοίταξα το ταβάνι και υπήρχε μια ρωγμή, απο εκέι έπεφτε αδιάκοπα χρυσόσκονη που με περιέλουζε. Είδα μία σκιά, ¨Ποίος είναι εκεί;'' φώναξα. Η ρωγμή μεγάλωνε και έπεφτε όλο και περισσότερη χρυσόσκονη. Άξαφνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι όπως ήμουν, νιώθω να ανασηκώνομαι, σαν να πετάω και να κατευθύνομαι προς το ταβάνι, προς τη χρυσόσκονη η οποία έπεφτε λίγο πιο αργά. Βγήκα από το σπίτι. Η μάλλον πετούσα έξω από αυτό. Χιλιάδες αστέρια έβλεπα να με προσπερνούν και να τα προσπερνάω. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν. Ειλικρινά, ένοιωθα λες και έβλεπα ένα όνειρο... όνειρο μαγικό και ταυτόχρονα παράξενο... τα αστέρια έλαμπαν, δεν τα ΄χα δει πιο φωτεινά, ίσως επειδή δεν τα είχα δει ποτέ απο τόσο κοντά. Καθώς πετούσα, πάνω και κάτω από τα αστέρια και τα σύννεφα, μου έπιασαν το χέρι δύο άνθρωποι. Στην αρχή δεν έβλεπα καθαρά, σιγά σιγά όμως γινόντουσαν πιο ξεκάθαρες οι φυσιογνωμίες τους. Τους ήξερα και μάλιστα πολύ καλά, ο ένας από τη μία και ο άλλος απ την άλλη, μου χαμογελούσαν αδιάκοπα και μου 'δειχναν το δρόμο... Ένιωθα στον παράδεισο, αλλά πώς γίνεται να 'μαι στον παράδεισο; Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικά και ταυτόχρονα να απολαύσω το μαγευτικό θέαμα. Οι διπλανοί μου, άνθρωποι οικείοι, άνθρωποι που με είχαν μεγαλώσει, με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Μα πως γίνεται να είμαι μαζί τους στον ουρανό, με τα υπέροχα μεγάλα αστέρια και τη βροχή από χρυσόσκονη; αφού αυτοί οι άνθρωποι ήταν νεκροί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου